۱۳۵- سفر به هندوستان در سال ۱۳۶۰ و بعضی قضایای غیر عادی در آنجا

بسمه تعالی
در سال ۱۳۶۰ که به هندوستان رفته بودم و مورد محبت ایرانیان مقیم هندوستان و دانشجویان ایرانی محصل در هندوستان واقع شده بودم در شهر «پونا» که حدودا در آن وقت چهار هزار دانشجوی ایرانی تحصیل علوم دانشگاهی را می‏گذراندند در شب ورودم به آن شهر دانشجویان جلسه‏ ای تشکیل دادند و من برای آنها در مسائل علمی و اعتقادی و سیاسی سخن گفتم. فردای آن روز مرا به اطراف شهر «پونا» برای گردش بردند. در ۲۰ کیلومتری این شهر مقبره ‏ای از شخصی به نام « قنبرعلی » که ساختمان نسبتا مجللی داشت به چشم می‏خورد. دانشجویان گفتند علاوه بر این که صاحب این قبر از نامش پیداست که شیعه و مخلص علی بن ابیطالب علیه السلام بوده کرامتی هم الان در کنار صحن مقبره ‏اش دیده می شود و آن این است که دو عدد سنگ کروی مانندی در جلوی درب مقبره ‏اش افتاد که با گفتن «یا قنبر علی» آن سنگ سر یک انگشت بلند می شود و حال آن که این سنگ ۹ کیلو وزن دارد. ما برای تماشای آن سنگ و امتحان گفته دانشجویان وارد صحن آن مقبره شدیم و جدا قابل توجّه بود. با یک انگشت وقتی چند نفری زیر آن سنگ را می گرفتیم. با گفتن «یا قنبر علی» سنگ روی انگشتها بلند می‏شد و فقط مانند پر کاهی سنگینی داشت و روی انگشتها بلند می‏شد و حال آن که اگر این اسم را نمی بردند و می خواستند با دو دست آن را بلند کنند لازم بود سنگینی معمولی را تحمل نمایند.
در اینجا من فکر می کردم که در مملکتی که مردم آنجا اکثرا بت پرستند و مذاهب مختلف در این مملکت رسمیت دارد چگونه ولایت علی بن ابیطالب علیه السلام توام با یک امر غیر عادی ظهور می ‏کند تا برای دیگران حجیت داشته باشد و حقانیت مذهب تشیع که حقیقت اسلام است اظهار شود. در هندوستان از این مظاهر که ولایت را تایید می‏کند بسیار است مثلاً در شهر «امروها» مقبره ‏ای از سیدی وجود دارد که شیعیان به آن مقبره اعتقاد دارند و من به چشم خودم دیدم عقرب گزنده ‏ای وقتی در آن مقبره قرار می گیرد به خود اجازه نمی ‏دهد که کسی را نیش بزند.
من خودم عقربی را در دست گرفتم و او مرا نیش نزد که خود حجتی است برای حقانیت آن سيّد و مذهب تشیع.
امید است خدای تعالی ما را به این دین مقدّس ثابت نگه دارد.