۱۳۳- مرحوم آیت الله شیخ شریف رازی

بسمه تعالی
در سن ۱۶ سالگی بودم و در مدرسه نواب مشهد درس می ‏خواندم. روزی وارد حجره‏ ام در مدرسه نواب شدم دیدم مرد بزرگواری در گوشه حجره‏ ام به دعوت هم حجره ‏ایم آقای سيّد جعفر واعظی آمده و نشسته است. لحظاتی من هم با ادب به محضرش نشستم. ایشان اسم مرا سؤال فرمودند و من هم از ایشان تقاضا کردم که خودشان را معرفی کنند. ایشان فرمودند: من شیخ محمد شریف رازی هستم ولی از حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام لقب عتیق را گرفته ‏ام. عرض کردم ممکن است قضیه‏ تان را شرح دهید؟ فرمود من در جوانی مریض شدم به حال سکرات موت افتادم مادر پیری دارم که بالین من نشسته بود. ملکی آمد و روح مرا قبض کرد و به آسمان برد در راه حضرت علی بن موسی الرضا علیهما السلام به آن ملک فرمودند این جوان آزاد است مادر پیرش متاثر و ناراحت است. او را آزاد بگذارید تا به بدنش برگردد و او عتیق است (یعنی آزاد شده). من به بدنم برگشتم و از آنجا نام خودم را عتیق هم می‏دانم. من به ایشان فوق ‏العاده ارادت پیدا کردم. شبها در حجره مدرسه نواب با هم بودیم نماز شب می خواند و بدنش مثل بید از خوف خدا می‏لرزید. مخصوصاً وقتی که سوره « ق » را در نافله شب قرائت می کرد.
معظم له سبب شد که من از حوزه علمیه مشهد به حوزه علمیه قم وارد شوم. خود او در شهر ری زندگی می ‏کرد ولی بخاطر محبت به من و نگهداری از من به قم هجرت کرد و من در آنجا مشغول تحصیل شدم. آقای حاج شیخ محمد رازی از اولیاء خدا بود و با اولیاء خدا رفت و آمد و آشنائی خوبی داشت. در اوائلی که من در خدمت ایشان به حوزه علمیه قم رفتم آیت اللّه بروجردی و آیت اللّه حجت و آیت اللّه صدر و آیت اللّه سيّد محمد تقی خوانساری این چهار نفر از مراجع تقلید در قم حضور داشتند. آقای حاج شیخ محمد رازی به مرحوم آیت اللّه حجت ارادت خاصی داشت معتقد بود که ایشان به محضر مقدّس حضرت حجت بن الحسن ارواحنافداه مشرف می ‏شود او مرا با مسائل معنوی بخصوص ملاقات با امام عصر ارواحنافداه آشنا کرد. او مرا با اولیاء خدا مانند مرحوم حاج ملا آقاجان دورادور آشنا نمود. او مرا به مجالسی که در آنها سخن از امام عصر ارواحنافداه گفته می ‏شد مانند منزل و حسینیه حاج میرزا ابوالقاسم عطار در تهران می ‏برد و از من می‏خواست که دائما متوسل به امام عصر ارواحنافداه باشم. او مرا با فدائیان اسلام مخصوصاً حضرت نواب صفوی آشنا کرد و در مسائل سیاسی پاک وارد نمود. من بخاطر مطالب و قضایایی که درباره معرفت امام عصر ارواحنافداه و تشرفاتی که خودش یا دیگران به محضر آن حضرت داشتند به او علاقه شدیدی پیدا کرده بودم و حتی در مسافرتها در خدمتش بودم. مرد آزاده ‏ای بود که نظرات خاصی مانند نظرات مرحوم نواب صفوی در امور سیاسی داشت که بر این اساس متاسفانه بعضی از افراد او را به انحاء مختلف متهم می کردند و نگذاشتند شخصیتش معرفی شود.
فراموش نمی‏کنم روز تاسوعا سال ۱۳۷۸ که او از دنیا رفته بود به هیچ وجه او را به عنوان یک دانشمند، یک نویسنده پرکار، یک شخصیت با عظمت که مطرح نشد؛ حتی در یکی از رسانه‏ های خبری رحلت او را اعلام نکردند. ولی در همان روز یک هنرپیشه که غالبا در فیلم‏ها به عنوان آبدارچی عمل می کرد او را آن چنان تجلیل کردند که کم نظیر بود.
او دارای تالیفات و کتب زیادی بود که اکثرا در مسائل معنوی و روحی و معرفی علماء و دانشمندان مانند کتاب «التقوی» و کتاب «آثار الحجة» و کتاب «گنجینه دانشمندان» در یازده جلد و دهها کتاب دیگر نوشته بود. او مساجدی با زحمات خودش بنا کرده بود و مدارسی را تأسیس نموده بود که تنها باید بگوییم اجرش با خدای تعالی باشد.
خدا او را رحمت کند و با موالیانش محشورش نماید.